بیچاره دستگاهی که وصل است به قلب من

گاهی صدای سوت میدهد،گاهی صدای داد

گاهی صدای ناله های پریچهر را و باز

گاهی صدای یک اقاقی خسته توی باد

                                          خط های مبهمی که هر روز میکشد

                                         هر روز چهره ی تو را میکشد به هم

                                         هر روز تو را سرد تر میکندبه من ومن

                                          هر روز نا امید تر انگشت میکشم به هم

ناگهان سوت ممتد،دستگاه

قطره اشکم که میچکد توی اب که ...

من اخرین تلاش را کرده ام ولی

ای لعنت بر این دستگاه خراب که ...

شایان هوشمندی_ ارخشا_

شاهدخندیدن کسی از گوشه ای مشغول به خود می بودم

ازفرط جنون خندیدم

سوگندهنوزیادنگشته را از سر برون می دادم

می سوزاند به طریقش دل مارا

می سوخت خودمن و جدم و جد پدرم

از سکوتم به سخن رفتم داد تنم بوی خون

از حدکه گذشت داد سرم

رگ نازم  به جلاد

و تهی گشت پوکه ی عمرم

*رامین حسنی،a-one*

غریو باد سرد از سوی کوه و دشت می اید

کمی هم برف میبارد ....

صدای خسته ی یک اسب توی جنگل خاموش

به سوی مرگ میتازد

وسم بر خاک میساید...!!!

زمیتن را رعد رعب انگیز میلرزاند

و اسب خسته را هی بیشتر از پیش میترساند

صدای شیهه های خسته اش پیوسته می امد

که گویی خسته است از انچه می دانست و میداند

وشب انگار که بر وحشتش پیوسته می افزود

صدای زوزه ی گرگان و مه هر لحظه می افزود

و ناگه اسب از ان محدوده ی خاموش بیرون رفت

و اندیشید....

به سوی دشت های روشن و پر نور میتازید

ولی در دشت ها هم برف میبارید...!!!

غریو باد سرد از سوی کوه و دشت می اید

کمی هم برف میبارد...

صدای خنده ی کفتار می اید...

و نا گه خسته و وحشت زده بر خواستم از خواب

و دیدم برف سنگینی درون دشت باریده است

واسبی هم به روی برف های سرد خوابیده است

که گویی با خودش برده هزاران حرف را در خواب

به زیر ردی از مهتاب...!!!

غریو باد می اید

کمی هم برف میبارد...!

شایان هوشمندی_ارخشا_

19/بهمن/1391

هنوز هم میترسم

نکند من بخوابم و فردا بی دار شوم....!!!

هر طرف نگاه میکنم

نیستی

شاید

خواب دیده ام...؟؟!!!

کریم محمدی

دلم

بی هیچ مناسبتی

غمگین است...!!!

کریم محمدی

شب میرسد ز راه و تو را میکند طلب

از ان ستیغ شوکت ویرانه اش پلنگ

در کام دره میرود این خال دار عشق

از ماه میرسد به سیاهی سقوط سنگ

ای ماه از ورای شب تیره ی زمین

بر ما بتاب از نفست روشنی ببار

بر ما که قرن هاست فسیلیم و بی جهت

هی غلت میزنیم در این تنگی مزار

ما راه میرویم نفس میکشیم و بعد

لبخند میزنیم بر این ایه های تلخ

هی قد میکشیم از انبوه رنج ها

قد میکشیم ساده در این سایه های تلخ

قد میکشم به کوری چشمان گرگ ها

این گرگ ها که بر تن من پوزه میکشند

مسموم میشوند از عصیان شعر من

این گرگ ها که مرگ مرا زوزه میکشند

قد میکشم چو پیچکی از شاخه ی درخت

سر میکشم به ان غایت کبود

در جنگلی که مرا زنده به گورم نمو ده اند

از من هزار مرتبه بر ریشه ها درود!!!

من ریشه میدوانم از این لحظه تا ابد

من ری شه میدوانم و فریاد میشوم

دنیا پر از صدای من است و من از صدا

پر میشوم و دوباره ازاد میشوم

ازاد می شوم من و ازاد میشوی

اباد میکنیم درختان مرده را

قد میکشیم ساده سر سبز میکنیم

ویرانه های جنگل از یاد برده را

همیلا محمدی

سرباید و نباید بزند به سیم اخر

نفسی اگر بیاید بزبد به سیم اخر

زدم از حسادت او در و شیشه را شکستم

چه کنم پدر بیاید بزند به سیم اخر

سر صحبت غزل هم شده کشمکش دوباره

که غزل دوباره شاید بزند به سیم اخر

سر هیچ و پوچ چشمت همه را طلاق دادم

چه کنم خدا بخواهد بزند یه سیم اخر

بسی استخاره کردم که دلش بدست ارم

چه نتیجه خوب یا بد بزند به سیم اخر

غلام علی حیدری

قفل بی کلید رگ اعصابم با برق نگاه تو شکست

عمر ناچیز دلم اندازه یصحبت یکجفت دلال مرگ

چون بخار روی شیشه

از هوای پریدن پر بود

تا که ترکید

همچون سادگیگذر یک مرد از عرض تقاطع دو جاده

انتهای نهایتم نقطه ی سر خط بود که نوشت

نه اونقدر دارم که لایه ابر ها باشم نه اونقدر بی کسم که تو کف پیتزا باشم

بی دلم و رها از همه

حتی

در دوری پشت هیچستان

-رامین حسنی،a-one-

پشت هيچستان شنيدم ناله ي سهراب را

ميشود ديدن در انجا رد پاي اب را

سالها ميمرد سهراب و کسي حتي نديد

شعر هاي او درون هجم سبز خواب را

گفت سهراب از زمين و اسمان تا بلکه ما

پس بگيريم از سياهي نور هر مهتاب را

رفته رفته رخنه زد شب در درون قلب ما

تاکه ماهاهم شکستيم حرمت شبتاب را

عاقبت هم ميرسد روزي که از اشعار او

جا نهيم اينجا فقط يک جمله ي کمیاب را....